เป็นที่รู้กันดีว่า ประเทศไทยสมัยโบราณนั้นมีวิธีประหารนักโทษที่ดุดัน และโหดร้ายเกินกว่าสภาพร่างกาย และจิตใจของนักโทษคนหนึ่งจะรับได้ ก็เพื่อเป็นเยี่ยงอย่างให้แก่ชาวบ้านหวาดกลัวที่จะทำผิด และเหมือนเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู จนกระทั่งถึงสมัยรัชกาลที่ 5 จึงได้มีการยกเลิกการ ลงโทษ และ ประหารชีวิต ในแบบเดิมๆ เพื่อนำประเทศเข้าสู่ความเป็นอารยะเทียบเท่าสากล และพัฒนามาเป็นการยิงเป้า และ ฉีดยากันในปัจจุบันตามลำดับ ก่อนหน้านี้ในสมัยรัชกาลที่ 1 ได้มีการโปรดเกล้าให้รวบรวมกฎหมายตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา และ กรุงธนบุรี มาประมวลไว้ด้วยกัน
วิธีประหารชีวิต แบบไทยโบราณ
– ต่อยกบาลศรีษะให้เลิกออก
สถาน 1 คือ ให้ต่อยกระบานศีศะ (กบาลศีรษะ) เลิกออก (เปิดออก) เสียแล้ว เอาคีมคีบก้อนเหล็กแดงใหญ่ใส่ลงไปในมันสะหมอง (มันสมอง) ศีศะพลุ่งฟู่ขึ้นดั่งม่อ (หม้อ) เคี่ยวน้ำส้มพะอูม
– ลอกหนังหน้า
สถาน 2 คือ ให้ตัดแต่หนังจำระ (จาก) เบื้องหน้าถึงไพรปากเบื้องบนทั้งสองข้างเป็นกำหนด ถึงหมวกหู (ใบหู) ทั้งสองข้างเป็นกำหนด ถึงเกลียวคอชายผมเบื้องหลังเป็นกำหนด (หนังบริเวณคอถึงท้ายทอย) แล้วให้มุ่นกระหมวดผมเข้าทั้งสิ้น (ม้วนเข้าหากัน) เอาท่อนไม้สอดเข้าข้างละคน โยกคลอนสั่นเพิกหนังทั้งผมนั้นออกเสียแล้วเอากรวดทรายหยาบขัดกระบานศีศะชำระให้ขาวเหมือนพรรณศรีสังข์
– เอาขอเกี่ยวปากให้อ้าไว้..
สถาน 3 คือ ให้เอาขอเกี่ยวปากให้อ้าไว้ แล้ให้ตามประทีบ (ดวงไฟ) ไว้ในปาก ไนยหนึ่ง (นัยหนึ่ง) เอาปากสิวอันคมนั้นแสะแหวะผ่าปากจนหมวกหู (ใบหู) ทั้งสองข้าง แล้วเอาขอเกี่ยวให้อ้าปากไว้ให้โลหิตไหลออกเต็มปาก
– เผาไฟสด
สถาน 4 คือ เอาผ้าชุบน้ำมันพันให้ทั่วร่างกายแล้วเอาเพลิงจุด
– เผาไฟเฉพาะมือ
สถาน 5 คือ เอาผ้าชุบน้ำมันพันนิ้วทั้งสิบนิ้วแล้วเอาเพลิงจุด
ฉากหนึ่งในหนังเรื่องสุริโยไท นำตัวนักโทษไปตัดหัวประหาร แล้วเสียบประสาน
– เชือดเนื้อให้เป็นริ้ว..
สถาน 6 คือ เชือดเนื้อให้เป็นแรงเป็นริ้วอย่าให้ขาดจากกัน ตั้งแต่ใต้คอลงไปถึงข้อเท้าแล้วเอาเชือกผูกจำ ให้เดินเหยียบริ้วเนื้อริ้วหนังแห่งตน ให้ฉุดคร่าตีจำให้เดินไปกว่าจะตาย
– เชือดเนื้อให้เป็นริ้ว ใต้คอถึงเอว..
สถาน 7 คือ เชือดเนื้อให้เนื่องด้วยหนังเป็นแร่งเป็นริ้ว ตั้งแต่ใต้คอลงมาถึงเอว และให้เชือดตั้งแต่เอวให้เนื่องด้วยหนังเป็นแร้งเป็นริ้วลงมาถึงข้อเท้า กระทำหนังเบื้องบนให้คลุมลงมาเหมือนนุ่งผ้า
– เอาห่วงเหล็กสวมข้อศอกทั้งสองข้าง เอาไฟลน
สถาน 8 คือ ให้เอาห่วงเหล็กสวมข้อศอกทั้งสองข้าง ข้อเข่าทั้งสองข้างให้มั่นแล้วเอาหลักสอดในวงเหล็กแย่งขึงตรึงลงไว้กับแผ่นดินอย่าให้้ไหวตัวได้ แล้วเอาเพลิงรน (ลน) ให้รอบตัวจนกว่าจะตาย
– เบ็ดเกี่ยวทั่วร่างกายให้หนังเปิด
สถาน 9 คือ ให้เอาเบ็ดใหญ่ที่มีคมสองข้างเกี่ยวทั่วร่างเพิก (เปิด) หนังเนื้อและเอ็นน้อยใหญ่ให้หลุดขาดออกมาจนกว่าจะตาย
– เอามีดที่คมเชือดเนื้อทีละหนึ่งตำลึง
สถาน 10 คือ ให้เอามีดที่คมเชือดเนื้อให้ตกออกจากกาย ทีละตำลึง (นำเนื้อมาชั่งให้ได้น้ำหนักหนึ่งตำลึง : มาตราวัดสมัยโบราณ) จนกว่าจะสิ้นมังสา (เนื้อ)
การประหารชีวิต ด้วยการตัดหัวในสมัยโบราณ
– แล่สับทั่วร่าง เอาแปรงหวีชุบน้ำแสบกรีดเข้าหนัง
สถาน 11 คือ ให้แล่สับทั่วร่างแล้ว เอาแปรงหวีชุบน้ำแสบกรีดครูดขูดเสาะหนังและเนื้อแลเอ็นน้อยใหญ่ ให้ลอกออกให้สิ้น ให้อยู่แต่ร่างกระดูก
– ให้นอนลง เอาหลาวตอกลงไปในช่องหู
สถาน 12 คือ ให้นอนลงโดยข้างๆ หนึ่งแล้วให้เอาหลาวเหล็กตอกลงไปโดยช่องหูให้แน่นกับแผ่นดินแล้วจับขาทั้งสองข้างหมุนเวียนไปดังบุคคลทำบังเวียน (เวียนเทียน)
– เอาลูกหินบดกระดูกให้แหลกย่อย
สถาน 13 คือ ทำมิให้หนังพังหนังขาด แล้วเอาลูกสีลา (ลูกหิน) บดทุกกระดูกให้แหลกย่อย แล้วรวบผมเข้าทั้งสิ้น ยกขึ้นหย่อนลงกระทำให้เนื้อเป็นกองเป็นลอม แล้วพับห่อเนื้อหนังกับทั้งกระดูกนั้นทอดวางไว้ดั่งตั่งอันทำด้วยฟางซึ่งเอาไว้เช็ดเท้า
– เคี่ยวน้ำมันให้เดือดแล้วเอาไปราดหัว
สถาน 14 คือ ให้เคี่ยวน้ำมันให้เดือดพลุ่งพล่าน แล้วลาดลงมาแต่ศีศะ (ศีรษะ) จนกว่าจะตาย
– ขังไว้กับหมาที่หิวโหย ให้พวกมันกัดกิน
สถาน 15 คือ ให้กักขังสุนัขร้ายทั้งหลายไว้ อดอาหารหลายวันให้เต็มอยากแล้วปล่อยให้กัดทึ้งเนื้อหนังกินให้เหลือแต่ร่างกระดูกเปล่า
เมื่อตัดหัวของนักโทษ ก็จะนำไปเสียบประจานไว้กลางแจ้ง เพื่อเตือนให้ชาวบ้านได้กลัวการกระทำผิด
– เอาขวานผ่าอก
สถาน 16 คือ ให้เอาขวานผ่าอก ทั้งตอนที่มีชีวิตแบบเป็นๆ ให้แหกออกดั่งโครงเนื้อ
– เอาหอกแทงจนตาย
สถาน 17 คือ ให้แทงด้วยหอก ทีละน้อยๆ จนกว่าจะตาย
– ขุดหลุมฝังครึ่งตัว เผาไฟสด
สถาน 18 คือ ให้ขุดหลุมฝังเพียงเอว แล้วเอาฟางปกลงคลุมร่าง ก่อนคลอกด้วยเพลิงพอหนังไหม้ แล้วไถด้วยไถเหล็ก ให้เป็นท่อนน้อยท่อนใหญ่เป็นริ้วน้อยริ้วใหญ่
– เชือดเอาเนื้อไปทอด
สถาน 19 คือ ให้เชือดเนื้อล่ำออกทอดด้วยน้ำมัน เหมือนทอดขนมให้กินเนื้อตัวเองจนกว่าจะตาย
– ใช้ตะบองยาวตีจนตาย
สถาน 20 คือ ให้ตีด้วยตะบองสั้น ตะบองยาวจนกว่าจะตาย
– ตีด้วยหวายที่มีหนาม
สถาน 21 คือ ตีด้วยหวาย ที่มีหนามจนกว่าจะตาย
*** ได้อ่านแบบนี้แล้วรู้สึกโชคดีขึ้นมาทันที ที่ทุกวันนี้ประเทศไทยได้เปลี่ยนไปสู่ความเป็นอารยประเทศ ดำเนินการต่างๆ ด้วยความเป็นสากล เพื่อหลักมนุษยธรรม ในบางประเทศถือว่าการจำคุก จำกัดอิสรภาพของนักโทษก็เป็นสิ่งที่มากพอแล้วสำหรับมนุษย์คนหนึ่ง ที่ควรได้รับเมื่อกระทำผิด เพราะหัวใจของความเป็นมนุษย์นั้นคือ อิสรภาพ แต่การประหารชีวิตด้วยวิธีอะไรก็ตาม นั้นถือว่าทารุณและละเมิดสิทธิมนุษยชนมากเกินไป
บทความแนะนำ
- ทำไมพระนารายณ์ ถึงสั่งเฆี่ยน “โกษาเหล็ก”
- การทำรัฐประหารของ พระเพทราชา ในสมัยสมเด็จพระนารายณ์
- รวมข้อมูลตัวละครจากเรื่อง บุพเพสันนิวาส ที่มีตัวตนอยู่จริงในประวัติศาสตร์ไทย
- สมเด็จพระเพทราชา กษัตริย์ผู้ทรงปฏิรูปการปกครองขึ้นใหม่ ในสมัยกรุงศรีอยุธยา
- ประวัติ ท้าวทองกีบม้า (มารี กีมาร์) บุพเพสันนิวาส “ราชินีแห่งขนมไทย”
- สำนวนสุภาษิต-คำพังเพย ที่มีคำว่า เบี้ย
